Afgelopen zaterdag in het Dagblad van het Noorden. Heel bijzonder en spannend :).
Met dank aan Maaike Borst die dit heel mooi opschreef.
Als je op het plaatje klikt en even inzoomt, kun je het als het goed is lezen ;). Of download hier de PDF.
Categorie: Blog
Speaker @ TEDxGroningen | Wauw
Maanden moest ik geheim houden dat ik gister mocht spreken op TEDxGroningen. En wat een fantastische ervaring was dat.
Allereerst: wat een fantastisch event is dat! Volledig draaiend op vrijwilligers en gulle partners, volle passie en inzet van iedereen, supersterk georganiseerd en bovendien: ontzettend inspirerend. TEDxGroningen kent niet voor niets meer aanmeldingen dan plekken. En wat een mooi, warm, divers publiek was er gister aanwezig. Dikke complimenten.
Melissa vroeg mij al een tijd geleden of ik niet iets wilde doen aldaar. Natuurlijk, zei ik. Ik begreep alleen niet direct dat het de bedoeling was dat ik spreker zou zijn. Een intermezzo, een columnpje, een kort verhaal; dat dacht ik. Toen dat misverstand uit de wereld was, ben ik als een gek gaan schrijven.
Voor jullie beeld; de meeste columns en korte verhalen die ik schrijf, schrijf ik snel. Ik neem een snoekduik in de emotie, schrijf het op en sluit het af. Dat kon nu niet. Drie maanden lang droeg ik met me mee wat ik wilde vertellen, met welke woorden en welke boodschap. Ik puzzelde, schreef en schrapte. Melissa was een fantastische coach gedurende dit proces, ze daagde me uit op precies de goede manier. Met als resultaat een verhaal over wat ik leerde van verlies en wat een legacy of life is. Het was een indringend, maar heel erg mooi proces om dit te schrijven.
Maar goed. Schrijven is één ding. Een podium opstappen en dat verhaal vertellen aan een 400-koppig publiek is van een heel andere orde. Dat is gewoon doodeng. En fantastisch tegelijk. Wat een geschenk uit de hemel was het dan ook dat ik ‘s ochtends nog even mocht sparren met Barbara Rogoski. Wat een magisch mens en wat heeft zij in minder dan tien minuten een hoop gedaan voor mij en mijn verhaal.
Ik ben goed met woorden, maar omschrijven wat er gebeurde gedurende die zes minuten op dat podium, lukt me niet goed. De uren daarvoor was ik nauwelijks aanspreekbaar. De minuten daarvoor zei ik helemaal niets meer. Ik herhaalde en herhaalde en herhaalde mijn talk in mijn hoofd tot ik er van in de war raakte en uit pure nood maar focuste op een e-mailnieuwsbrief van een bekend warenhuis.
Blij was ik dan ook met de geluidsjongen die wat onthand voor me stond met zijn zender + headset, nodig om verstaanbaar te zijn op het podium. “Uh, heb je ook iets waar ik de zender aan vast kan maken?” Ik had over veel dingen nagedacht. Niet dat een jurk met een jasje problemen op zou leveren, zendervastmaak-wise. “Mijn panty, toch?” Nu ben ik niet van het soort dat te pas en te onpas jurkjes omhoog trekt, maar ik zag geen andere mogelijkheden. En zo stond ik een minuut voor ik op moest half ontkleed in de coulissen. Die toestand brak gelukkig een gedeelte van mijn zenuwen en dat was, zeg maar, nogal welkom.
En daar ging ik dan. Maanden van voorbereiding, uren werk, honderden keren oefenen. Veel mensen in de zaal die ik kende, mijn vriendje op de eerste rij, maar zoveel mensen die ik niet kende. En het lukte. Goddank. Ik viel niet flauw, ik verloor geen tekst. Het lukte.
De reacties, mensen. De reacties raken me zo. Wildvreemden kwamen naar me toe om te vertellen hoe ze het hadden ervaren. Ze deelden hun eigen ervaringen met verlies. En daar ben ik zo blij mee.
Een van de darlings die ik moest killen in het schrijfproces was namelijk die van: deel je verdriet. Ik vind echt dat we het veel te weinig hebben over wat we zijn verloren en hoe dat voelt. Missen voelt als heimwee, verlies laat leegte achter. En ik was zo blij dat ik, zonder het zo te benoemen, toch mensen had geïnspireerd hun verlies, verdriet te delen. Blijf dat vooral doen.
Ik vond het een heel erg bijzondere ervaring. Ik vond het een eer dat ik daar mocht staan. En ik bloos bij de reacties die ik teruglees.
De talk is binnenkort online te bekijken. Zodra dat het geval is, laat ik het natuurlijk weten. Tot die tijd hebben we gelukkig de foto’s nog :).
En ook nog: dank je Melissa voor dit mooie event, je coaching en deze fantastische ervaring.
Dank je Marc, voor het dealen met de pre-talk tantrums en voor dat ik 25768 keer op je mocht oefenen :).
Dank je Lieke & Wieke voor jullie mooie support en het bewaren van dit geheim.
Thank you Barbara for your last minute coaching, really valuable.
En echt iedereen die me op welke manier dan ook hielp (you know who you are): BEDANKT!
En, en, en: ontzettend bedankt voor alle mooie reacties!
De hemel bestormen bij Radio 2
Elke zondag om 12 uur presenteren Jeroen Kijk in de Vegte en Carine Lacor het programma Hemelbestormers op Radio 2. Het programma draait om mensen die de wereld een klein beetje beter willen maken, die hun eigen dromen onverstoord najagen of die van een ander waarmaken, die een bijzondere kijk hebben op het leven en de wereld. Boodschap: het zijn de kleine dingen die het doen. Of, beter: het zijn jij en ik die uiteindelijk het verschil maken. Geruststellende berichten als het nieuws bol staat van narigheid in de wereld.
In juli 2013 mocht ik voor het eerst aanschuiven bij Hemelbestormers voor een column als Opschudder. In een programma vol positiviteit, hoop en creatieve oplossingen is dat ook waar een bijdrage in wordt verwacht: geef iets mee waar mensen iets positiefs uit kunnen halen. Mijn eerste column ging over bouwvakkers, kanten bh’s en grijpgrage kinderhandjes. Met als boodschap dat het ouderschap meer overgave is dan opgave. De columns daarna gingen onder andere over wat er moeilijk is aan vragen, over het gebrek aan spelregels in leven, over een oude vrouw in het café en over de waarheid van Carpe Diem. (Op ziejemorgen.nl lees je ze allemaal, met linkjes naar de uitzendingen.)
Het zijn de reacties die het doen
Even eerlijk: natuurlijk is het heel gaaf om een radiocolumn te mogen doen. En niet zomaar een radiocolumn: ook nog eens in een heel mooi programma. Maar de column an sich is niet het gaafste. Het zijn de reacties daarna die dit echt heel erg de moeite waard maken. Luisteraars die speciaal naar de KRO mailen of bellen om te vragen of de column om ergens online staat. Of die mij rechtstreeks mailen met prachtige verhalen over hoe ze geïnspireerd raakten door wat ik die zondagmiddag op de radio vertelde. Dat ze het stuk graag aan hun kinderen willen laten lezen, bijvoorbeeld. Of zoals laatst: een dame die als vrijwilliger voorleest bij bewoners van bejaardentehuizen en vroeg of ze mijn verhaal wel mocht gebruiken. Ik vind het oprecht heel mooi dat drie minuten tekst zoveel op kan roepen.
Morgen mag ik weer Opschudden, de column is net af. Deze keer over alles kunnen worden wat je wil. Met liefde zet ik de wekker om naar het Hilversumse te rijden, alwaar de koffie altijd klaar staat en ik bovendien in goed gezelschap verkeer :).
KRO’s Hemelbestormers luister je op Radio 2, van 12-14u. De column is rond 12.20u te horen. (check je frequentie hier)
Edit: de column vind je nu op ziejemorgen.nl en is terug te luisteren via de link aldaar.
Met speciale dank aan Sharid die mijn verhalen las en me vroeg of ik ‘een keer iets wilde schrijven voor Hemelbestormers’, een jaar geleden. En aan Jeroen en Carine voor de uitnodigingen daarna, de mooie reacties en de gezelligheid.